بسم الله الرحمن الرحیم

همیشه توی خیالم وقتی تموم شدن اشناییم با اقای میم.عین رو تصور میکردم یا ته دلم شرایط خیلی سختی از زندگیم رو متجسم میشدم که مصداق کارد به استخوان رسد بود، می دیدم که رفتم کربلا:) شبی که گفتن ممکنه تموم شه گفتم بزارین برم...و تقریبا بعد 3 ماه ک از اتمامش گذشت رفتم...رفتم و مرز بین 1402 و 1403 رو اونجا بودم و دیروز برگشتم. قسمت ترسناک ماجرا اینه که هنوز توی ذهنم هستن هنوز باهاشون دعوا میکنم و ازشون گله مندم، هنوزم خشم دارم و حتی بیشتر از قبل! نمیدونم چرا:) فرزانه میگفت باید خودت از این نشخوار فکری نجات بدی...حقیقتا هدفم اینه هربار که به ذهنم اومد قبل از شروع پروسه و کش پیدا کردنش بلافاصله ب خودم یادآوری کنم که سپردمشون به امیرالمومنین:) و به حضرت عباس(ع) و اینطوری گذر کنم...گهگاه خیالاتم از خشم و تیرگی و غم تغییر رنگ میده به فانتزی های دخترونه، انگار بخشی از وجودم برگشتنش رو طلب میکنه، انگار یجایی ته ته اسمون احساسم هنوز رنگین کمونیه، شاید هم طبیعی باشه که به عنوان یه دختر خواسته شدن رو میخوام:) و این خیالات رنگی بوی این رو میدن که دوست دارم انگاری اون غم داشته باشه بخاطر نداشتنم. نه که دلم بخوادش آ نه...انگار دلم نمیخواد اون حس خواسته نشدن رو تجربه کنم:)همین! بگذریم... در هر حال باید انقدر جلوی اینها رو بگیرم که تموم شن یجا... دیشب مادربزرگم دو بار سر پوششم بهم تیکه انداخت:) و بار سوم گیر داد به ازدواجم...اونم به شکل خیلی بدی...که حقیقتا موجب شد جلوی زنداییم حس حقارت بدی بهم بده... راستش یکی از چیزایی که خیلی بهم حس بدی میده نگاه بقیه اس...شایدم توهم خودمه که بقیه چنینی نگاهی دارن... فکر میکنم بخاطر ظاهر موجهی که میم.عین داره همه منو به شکل یه ادم شکست خورده میبینن... حتی مادربزرگ و دایی و.. اولین واکنششون این بود ک برمیگرده وو؟؟!! نمیدونم شایدم برای دلداری من گفتن.. ولی کسی نگفت لیاقتت نداشت.. جز اونایی ک ریز ماجرا رو میدونستن و چیزی فراتر از ظاهر ازش دیده بودن... برای همین بخشی از وجودم برای حفظ غرورم و دور کردن این حس شکست القایی میخواد که ادمی که درنهایت وارد زندگیم میشه از همه جهات از اون بهتر باشه... از همه جهات... حتی موقعیت اجتماعی ای که هیچوقت برام ملاک نبود الان رفته جز معیارام... و ای کاش خدا رحمی کنه...(: امروز وسط بغضم یچیزی خواستم از خدا... که باعث شد شدت بغضم بیشتر شه...اونم این بود که سوا از هر خیری که رخ داد و سوا از همه تلخی هایی که پر از حکمت بود و جز شکر چیزی براشون نباید داشته باشم، اون ذوقی که حدود 9 ماه پیش زدم دوباره تکرار شه همین:) توی کل زندگیم انقدر از ته دل خوشحال نبودم و ذوق نزده بودم...خیلی خوشحال بودماااا... من ادمی نبودم که از شدت خوشحالی رو هوا بپرم:)! کاش بشه بازم..کاش تکرار بشه... یبار دیگه بشه و این بار موندگار باشه و از دماغم درنیاد...