بسم الله الرحمن الرحیم

شدم مثل آدمی که عزیزش فوت کرده...مثل مرغی که سرشو بریدن و داره بال بال میزنه... مدام با خودم تجسم میکنم انگار که خبر فوتش رو برام آوردن... در دل و ذهنم نمی گنجه که توی این دنیا باشه و مأمن من آغوش کس دیگه ای باشه... احساس مرگ می‌کنم. جز مرگ چیزی آرومم نمی‌کنه. حالم خرابه خدا چرا به دادم نمیرسی. خدا یعنی زندگی باهاش انقدر بده که نمیزاری جور شه؟ شاید با گذر زمان وضعش اوکی شه، مصلحت ایجاد شه، استخاره برگرده، خانوادم راضی شن... میشه خدا؟ میشه معجزه ای که توی بهمن قراره رخ بده در زمینه عاطفی باشه؟ خواهش میکنم من نیاز دارم به یه معجزه... خدایا میگن وقتی یه دردی به نهایتش میرسه ، وقتی کارد ب استخون میرسه، وقتی جوری میشه که دیگه نمیشه تحملش کرد، فرج و گشایش پیدا میشه :) میشه به اینا امیدوارم باشم؟:) خدایا اگر قراره من و m زنده باشیم، و اگر مصلحت و رشد هست توی زندگی مشترک مون نمیخوام مال کسی جز اون بشم :)

تنها خوبیش اینه که دیگه بلاتکلیف نیستم، و اینکهm داره تلاش میکنه... نمیخوام بگم صد درصد نمیشه اما تا حد زیادی اطمینان دارم نمیشه و باید عزادار شم(: این که قرار شد رابطه رو کمرنگ کنیم بد نیست...ولی...خدایا... لطفا...